«دین افیون توده هاست.» این جمله یکی از پرارجاع ترین نقل قول های کارل مارکس، اقتصاددان و جامعه شناس قرن هجدهم است. در نگاه وی دین با اعطای توهم خوشبختی به مردم، به آنها احساس غرور و آگاهی دروغین داده و با وارونه جلوه دادن واقعیت ها روابط نابرابر و ستمگرانه را توجیه می کند.
دین از نظر مارکس اصالتی ندارد و تنها ابزاری در دست زورمندان (= مستکبران) برای تحمیل عقاید خود به ستمدیدگان است. روی آوری به دین به دلیل توجیه وضعیت موجود و عجز از مقابله با ناملایمات و تسکین دردهاست. او معتقد است دین اساسا محصول از خودبیگانگی و ابزار فریبکاری و ستمگری به طبقه ی زیردست جامعه است و نیز نوعی تسلیم و مایه تسلی در برابر ستمگری است.
مارکس اشتباه می کرد. این دین نبود که افیون توده ها شد…