آموخته ام که بخش مهمی از تعلیم و تربیت، توزیع عطش است؛
نه آب.
آب دادن به متربی باعث می شود
وی از تلاش بیشتر سیراب شود
و در بیابان بلا به چکه آبی قناعت کند
تا اینکه عجب و غرور، او را از تشنگی هلاک سازد.

کاش زودتر آموخته بودم…
برچسب ها: فرهنگ, معلمانه, مفید
این مطلب در تاریخ
یکشنبه, فروردین ۲۳ام, ۱۳۹۴ و در ساعت ۱۰:۴۰ ب.ظ با موضوع بداهه، معلمانه ارسال شده است.
شما می توانید نظرات این مطلب را با استفاده از خوراک RSS 2.0 دنبال کنید.
شما می توانید نظرتان را بنویسید، و یا یک بازتاب از سایت خود بفرستید.
آب کم جو تشنگی آور بدست تا بجوشد آب از بالا و پست
جساراتا درستش اینه!
جسارتا اینجا دشته نه بیابون ؛
مجدد جسارتا الان یعنی اون چوپان مهربان شما هستید دیگه ؟!
بعد متربی توی عکس هست یا نه ؟
بنده حرف دیگه ای ندارم !
کاش زودتر آموخته بودی واقعا !