وبلاک

                          هو الحلیم

“نقطه ی مقابل عشق، نفرت نیست؛ بی اعتنایی ست“

نمی دانم این حرف را چه کسی و برای چه زده. هر چه که باشد، حرفش مناسب حال و هوای این روزهاست…

ً

هر بار که از جهادی، جنوب، مشهد – یا اصلن هر جا! – به تهران برمی گشتم؛

همین که قدم به خیابان های شهر می گذاشتم و هوای آلوده اش را نفس می کشیدم؛

حالم از تهران – شهر اخلاق –  به هم می خورد.

تا چند روز و چند هفته از خیابان ها، برج ها و آسمان خراش ها، از ترافیک ماشین ها، از موش ها و گربه ها و سگ ها، از  ویترین مغازه ها -و از همه مهم تر-  از  آدم های پایتخت متنفّر بودم.

ً

این بار اما، تهران برایم شبیه شهر ارواح شده.  همه چیز تهران در هاله ای از بی اهمیتی فرو رفته. نه روسری های روی شانه ها، نه تیتر روزنامه ها، نه موش و گربه ها، نه ویترین مغازه ها و نه آدم های شهر… هیچ کدام توجهم را جلب نمی کند.

دلم تنگ جاده های بی انتهای نهبندان است…

ً