وبلاک

نشسته روبه‌رویم. آمده سری بزند و حالی بپرسد.

با  همان غرور در نگاه، همان اعتمادبه‌نفس کاذب

با همان هیجان «اور ایموشنال» در حرف زدن

با همان جسارت راه رفتن روی شمشیر باریک‌ترازمو

همان بی‌پروایی در رفت‌وآمد روی خطوط قرمز

با همان علاقه‌مندی‌های عجیب‌وغریب

همان سطح زیاد و عمق کم …

انگار در این چندسال تمام سعی‌اش را کرده  هر چه از من دیده را الگوبرداری کند؛ اما یک جای کار می‌لنگد.

باید یک‌جوری به او بفهمانم که  آنچه دیده همه ی من نیست! باید برایش توضیح دهم که اگر لطف بی‌نهایت خدا شامل حالم نمی‌شد و  خانواده و لقمه و دوست و استادم آنچه باید نبود، در گرداب ابتلائات غرق‌شده بودم…

قبل از این‌که شروع کنم خداحافظی می‌کند و می‌رود.

هیچ کاری از دستم بر‌نمی‌آید جز این‌که برای خودم و خودش استغفارکنم.

و چنین گفته‌بود که: «دانش آموزان ما چیزی می‌شوند که هستیم. نه آنچه که می‌خواهیم»

امتحان دارند.
یکی توی جیب کاپشنش، یکی داخل جورابش یکی هم برگه تقلب را گذاشته زیرش!
منتظر فرصتند تا حواسم پرت شود
من هم منتظرم تا حین ارتکاب جرم مچشان را بگیرم.
امتحان که تمام می شود نه من چیزی گیرم آمده، نه آنها…

***

دوباره امتحان و دوباره تقلب
این بار بهشان فهماندم که حواسم هست و چندبار تذکر دادم سرشان روی برگه خودشان باشد.
آخرش هم کار خودشان را کردند.
به مسئولین آزمون گزارش کردم. نمی‌خواستم جلوی من و دیگران تحقیر شوند.
تا چند روز غصه می خوردم که چرا نتوانستم جلوی تقلبشان را بگیرم.
که چرا نشد به جای مچ گیری، دست گیری کنم.

+

قرار است روش های جستجو در گوگل را برای بچه های سوم بگویم.
از قضا کلاسمان می افتد وسط تحریم گوگل و یوتیوب…
برای بچه ها با “اکل میته” و “عسر و حرج” و … توجیه می کنیم که مجبوریم در این شرایط از گوگل استفاده کنیم!
الان خدا را شکر می کنم که کلاسمان قبل از فیلترینگ گوگل تشکیل شد وگرنه برای توجیه فیلتر شکن از کجا حکم شرعی پیدا می کردیم؟!

هو الاول

اول مهر 91
اول جلسه ی کلاس رایانه
اول دبیرستان
اول تجربه ی رسمی معلمی

از معلم هایم شنیده بودم جلسه ی اول کلاس خیلی مهم است.
باید جدی شروع کرد و سفت گرفت تا بعدها به اندازه ی جنبه ی بچه ها بشود کلاس را شل تر کرد…
…
همان اول لیست کلاسی را دستم می گیرم و شروع می کنم به خواندن اسم بچه ها.
با لهجه و به سبک گزارشگران عربی فوتبال!
سید، مصطفی، احمدی، تیمور،لویی
حسام الدین، اژدری
امیر، حسام، بهمنی
…
سید، عرفان، میر، عارفین. میر عارفین. میرعارفیـــــــن. میر عارفیـــــــن. گـــــــــل!!!
می خندند و کف می زنند…
…
تا آخر کلاس چیزی برای سفت گرفتن نمانده!